Սիրարփին հեռացել է յոթ տարի տևած ամուսնության ընթացքում իրեն մշտապես ծեծող ամուսնուց, այժմ էլ դատարանում պայքարում է իր ծնողական իրավունքների համար։ Իր դեմ են նախկին ամուսինը, իրավապահ համակարգը և երեխաների հիմնահարցերով զբաղվող խնամակալության և հոգաբարձության մարմինները:
Ազատուհին 26 տարի գերության մեջ է անցկացրել՝ սեփական ամուսնու ձեռքերում։ Սակայն նրան հաջողվել է փախչել, բռնության ենթարկված կանանց աջակցության կենտրոնում անցնել վերականգնողական թերապիա և նոր կյանք սկսել։
«Եթե մենք դեմ ենք, որ հանցագործը կրթություն ստանա ու ճիշտ վերականգնում անցնի հանրության հաշվին, ապա նա մեր հաշվին ուղղակի կնստի: Երբեմն մի քանի անգամ: Մենք, միևնույն է, կվճարենք: Հարցն այն է, թե արդյունքում ինչ կստանանք»:
Մանկաբարձական ագրեսիան ֆիզիկական կամ հոգեբանական բռնություն է, որը կիրառվում է կնոջ հանդեպ ծննդաբերության ժամանակ։ Շատ կանայք չգիտեն, որ խախտվում են իրենց իրավունքները, ինչպես չգիտեն այդ մասին շատ գինեկոլոգներ և մանկաբարձեր։
Երեխաների համար ո՞րն է ավելի լավ՝ մանկատունը, թե նրանց հետ կապված մայրը, ում՝ ծնող լինելու անկարողությունը, սակայն, կարող է վշտալի հետևանքների հանգեցնել: Լավ ելք կարող էր լինել դժվար կենսական իրավիճակում գտնվող ընտանիքների համար նախատեսված ցերեկային ճգնաժամային կենտրոնը, բայց Հայաստանում նմանատիպը չկա:
Բիմին թունավորել են մկնդեղով: Սպանությունը մնում է անպատիժ, ինչպես նմանատիպ հարյուրավորները Հայաստանում. ըստ օրենքի դա ընդամենը գույքի վնաս է:
Հայաստանում մեկ տարի կամավորություն անելու ընթացքում Էվան տղամարդկանց կողմից բազմիցս ենթարկվել է սեռական ոտնձգությունների, մեկ անգամ էլ՝ բռնաբարության փորձի: Նա որոշեց չլռել, ու դա շատերին զարմացրեց։
